نما به عنوان لایه اولیه ارتباط انسان با محیط پیرامون بوده و نماسازی تابع اصول و قواعدی است که در زمان اجرا باید مدنظر قرار گیرد، ولی در مقطعی خیلی موردتوجه نبود و ساخت اغلب جداره‌های شهری در انواع شیوه‌ها و رویکردهای معماری، با عدم چارچگی و پیوستگی در مفاهیم پایدار معماری، به تناقض دیدگاهی نامطلوبی را در ساخت‌وسازهای متعدد در فضاهای شهری به وجود آورده است. جهت ورود معماری مختلف نما، از دیگر فرهنگ‌ها در طراحی نماها، علاوه‌بر آن‌که بر زیبایی تأثیر فرهنگی را نیز به وجود آورده، این تحقیق از نوع پژوهش‌های کیفی است که با روش تحقیق توصیفی - تحلیلی کار گردیده است و اطلاعات لازم به روش مطالعات کتابخانه‌ای و برداشت میدانی انجام شده است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد، علیرغم وجود سوابق نما و نماسازی اصیل در تبریز، در دوره معاصر با وجود ضوابط مصوب، هماهنگی و راهکارهای نظارتی، اجرای نماسازی در ساختمان‌های مسکونی دچار آشفتگی‌های زیادی است و نماهای مختلف و متعددی در این نماها قابل مشاهده می‌باشد.